Van het begin tot het einde van het jaar was ik ziek. Dit een kort verslag van mijn ziekteperiode en ervaring met post-virale dysautonomie.
“The magic had dissolved; my soul was again enclosed in its fleshly prison.” Nikos Kazantzakis, Zorba The Greek
“The fact of the electric shock, in conjunction with the light, indicates to the rat (reminds the rat) that he is, once again, in unexplored territory. His fear, in unexplored territory, is just as normal as his complacency in environments that he has mapped and that hold no danger. We regard the calm rat as the real rat because we project our misinterpretations of our own habitual nature onto our experimental animals.” Jordan Peterson, Maps of Meaning
In de zomer van 2022 begon ik ongebruikelijke symptomen te ervaren. Ik lag een avond ontspannen op de bank, toen ik plots getroffen werd door een paar harde onregelmatige hartslagen, ik voelde mij duizelig en had het gevoel bijna flauw te vallen. De dagen erna ervoer ik pijn op mijn borst, vermoeidheid, benauwdheid en leek het alsof elke avond mijn hart een aantal slagen oversloeg. Niet veel later zag ik vreemde witte flitsen. Soms werden lichaamsdelen gevoelloos. Soms begon ik spontaan te zweten. De klachten namen alsmaar toe. Instinctief wist ik dat er iets mis was. Ik was niet gespannen of paniekerig toen de symptomen optraden, maar de bezorgdheid over mijn gezondheid groeide gestaag. De hartoverslagen en bijkomende sensaties waren overweldigend. Gedachten kwamen op dat ik ernstig ziek was, als soort een tik-overslaande tijdbom. Afwachtend op de uitslag van een hartonderzoek, bracht ik het grootste gedeelte van de zonnige augustusdagen thuis op de bank door. Ik durfde mijn lichaam niet meer te belasten, maar viel toch in één week 2 kilo af.
Na een maand kwam eindelijk het rapport binnen. Het bevestigde de afwijkende hartslagen (32/u) en een verminderde hartconditie, en hoewel de oorzaak hen onduidelijk was, bleek het geen acuut hartprobleem. Dit was bemoedigend, maar ik bleef sceptisch door mijn aanhoudende symptomen. Inmiddels was mijn studie weer begonnen, dus concludeerde de huisarts dat mijn klachten waarschijnlijk weg zouden gaan als ik meer zou ontspannen en liet het daarbij. Hierop besloot ik de wereld van stress- en angststoornissen dieper te verkennen, maar ondanks een schat aan inzichten, bleven mijn klachten jammer genoeg aanwezig. Dus bleef het een raadsel wat die ongewone symptomen betekenden. Het was niet makkelijk om hiernaast zowel een verdrietige privé omstandigheid als een hoge studiedruk te ervaren, maar ik sleepte mij er doorheen en haalde goede studieresultaten. In de winter pakte ik de sportieve draad weer op om de verloren tijd van het niet-sporten in te halen. Helaas tevergeefs, een zware griep rond de kerstdagen veegde al mijn vooruitgang weer van tafel. Dat ik sinds die zomer niet lekker in mij vel zat, is veel te zacht uitgedrukt. Van mijn vriendin was ik helaas vaak afhankelijk en zij heeft mij onmetelijk veel troost en steun gegeven. Ik weet niet hoe ik deze ongekend uitdagende periode had doorgemaakt zonder haar.
.jpg)
Nog geen maand later vertrok zij naar Vietnam voor een solo-backpacktrip. Deze reis, die zes weken zouden duren, was al lang geleden gepland en ons afscheid leek aanstaande. De avond voor haar vertrek nam ik haar mee uit eten naar D’Swarte Walvis op de historische Zaanse Schans. Bij het serveren van het dessert kwam daarnaast een onverteerbaar besef binnen: morgenmiddag is ze niet thuis, eet ze niet mee, vallen we niet samen in slaap. Vragen doolden door mijn hoofd. Of ze erg zou veranderen. Of ze zichzelf kon redden. Of ik haar wel weer levend terug zou zien. Ik schrok ervan. Haar vertrek voelde als een veilige bodem die abrupt onder mij werd weggetrokken. Het deed pijn. Om die onverwachte onaangename tijd beter te ondervinden, sprak ik elke dag met iemand af en dat deed mij ongelofelijk veel goed. De tijd tikte tergend traag, maar die eerste week voelde ik mij erg geliefd en gesteund. Helaas voelde ik aan het einde van de week ook wat anders: keelpijn. Ik testte positief op Covid. Dit betekende dat ik alweer ziek zou worden en dat ik in thuis-isolatie moest. Een slechter moment bestond niet.
Ik was een paar dagen beroerd, krabbelde wat op en toen weer af. Een paar dagen later was ik goed genoeg om naar een masterstage-sollicitatie te gaan. Diezelfde avond, ik vermoed door bijnieruitputting of een nieuwe infectie, stortte ik compleet in. Mijn rusthartslag schoot naar boven de 150, de palpitaties namen toe, ik kreeg koorts, mijn lichaam was hyper-gespannen en het leek alsof er iets constant de angstknop in mijn oerbrein indrukte. Ik voelde mij zieker dan ik ooit in mijn leven ben geweest. Drie dagen lang heb ik grotendeels geslapen, de drie weken daarna doorgaans gelegen. Ik was extreem uitgeput. Het voelde alsof ik maar geen bodem bereikte. In die ongekende aftakeling moest ik vertrouwen dat ik de pijn en vermoeidheid zou overleven. De eenzaamheid, het gemis, de ziektelast, de studiedruk, de resterende verplichtingen: ze waren mij te veel geworden. Deze weken gescheiden van mijn vriendin waren zwaarder dan ik mij had voorgesteld. Het was onrustig in mij en stil in huis. Later, de lente inleidend, is godzijdank mijn geliefde gegroeid en gezond teruggekomen.
.jpg)
Maart markeerde de start van mijn masterstage, waar ik vastbesloten was om te excelleren. Ik was heel enthousiast en dankbaar voor de geboden kans, maar fysiek nog niet gezond - laat staan fit. En dat viel te merken. Nog voor ik ‘s ochtends de praktijk binnenkwam, moest ik al uitrusten van de rit er naartoe. De daaropvolgende vele nieuwe indrukken en onbekende taken vermoeiden nog meer. Ik deed al mijn verantwoordelijkheden (met moeite), maar hield geen energie over om nog meer te doen. Ik wilde wel meepraten, maar moest eerst mijn ademhaling reguleren. Ik wilde graag meelopen, maar moest eerst eventjes liggen. Voor een gepassioneerde student met een cum-laude cijferlijst en grote ambities, is het vervloekt irritant om zo snel tegen stomme fysieke grenzen aan te lopen. Al mijn energie ging op aan de stage, waardoor andere verplichtingen en mijn herstel werden verwaarloosd. Het was dus niet lang houdbaar. Na goed overleg met mijn begeleiders, heb ik met pijn in mijn hart mijn stage moeten staken. Ik wilde geven, maar moest eerst nemen.
